Երկինքը և երկիրը — նրանք ամուսին և կին են, որոնց բաժանել է օվկիանոսը։ Երկինքը- քաղաք է, երկիրը-քարի կտոր է, որն իր հսկայական եղջյուրների վրա պահում է նույնքան հսկայական ցուլը, երբ նա թափահարում է իր եղջյուրները,երկիրը ցնցումներից է պայթում։ Ահա թե ինչպես էին հայերը պատկերացնում երկիրը։
Կա նաև այլընտրանքային առասպել, որտեղ երկիրը գտնվում է ծովի մեջտեղում, և Լևիաթանը լողում է դրա շուրջը, փորձելով բռնել սեփական պոչից, և նրա ջախջախումը բացատրում էր նաև մշտական երկրաշարժերը: Երբ Լևիաթանը վերջապես կծի իր պոչը, կյանքը երկրի վրա կավարտվի, և ապոկալիպսիսը կլինի:
Ռուսերեն տարբերակը
Небо и Земля – это муж и жена, которых разделил океан; Небо – это город, а Земля – кусок скалы, которую держит на своих огромных рогах не менее огромный бык – когда он качает рогами, земля трещит по швам от землетрясений. Вот, собственно, и все – так армяне представляли себе Землю.
Существует и альтернативный миф, где Земля находится посреди моря, а вокруг нее плавает Левиафан, пытаясь ухватиться за собственный хвост, и его бултыханиями также объясняли постоянные землетрясения. Когда же Левиафан наконец цапнет себя за хвост, жизнь на Земле прекратится и наступит апокалипсис.
Աղբյուր- այստեղ
Մարիա Վաթյանի բլոգ 